Jednym z niewątpliwie najbardziej widowiskowych działań, jakie każdy z nas miał okazję obserwować w życiu choć przez moment, zdecydowanie jest spawanie. Jego zastosowanie jest niemal nieograniczone i używane praktycznie wszędzie – błyszczące światło spawalnicze rozpoznawalne jest w zasadzie pod każdą szerokością geograficzną, niezmiennie wiążąc się z pewnego rodzaju tajemniczością i kusząc swoim niecodziennym wyglądem.
Jednak w momencie, w którym zechcemy zagłębić się w szerzej rozumiane technologie i metody spawania i zastanowić się de facto “jak to jest zrobione” – pojawiają się niewątpliwe znaki zapytania i swoiste schody. Okazuje się bowiem, że to, co zazwyczaj znaliśmy po prostu w formie wspomnianego wyżej rażącego swoim blaskiem światełka spawalniczego, jest tak naprawdę zdecydowanie bardziej skomplikowane wewnętrznie. Na końcu tej drogi okazuje się, że spawanie jako takie występuje w trzech (a praktycznie dwóch) różnych odmianach, z których każda różni się konkretnymi detalami, o których nie sposób jest zapomnieć.
Metody spawania
Tak więc wyróżniamy spawanie MAG, MIG i TIG. Pod tymi trzema niezrozumiałymi na pierwszy rzut oka skrótami kryją się jednak konkretne typy spawalnicze, których nie sposób jest używać w takich samych sytuacjach.
To spawanie, z którym mamy do czynienia najczęściej, to tzw. spawanie MAG/MIG (formalnie są one oddzielane, lecz tak naprawdę na potrzeby tego tekstu zestawić je można obok siebie). W wypadku takiego działania spawalniczego mamy do czynienia ze spawaniem przy użyciu tzw. elektrody topliwej, którą w zależności od wybranego typu otaczają odmienne gazy. W wypadku spawania MIG są to gazy obojętne, MAG zaś – aktywne. Skutkuje to wysoką wydajnością i tempem spawania, lecz zarazem wymaga osłony i rozpryskuje część używanego metalu. Spawanie TIG odróżnia się od nich brakiem topliwości elektrody, co skutkuje znacznie mniejszym stopniem marnowania używanego metalu.
Wszystkie jednak używane są na równi, charakteryzując się podobnie wysoką skutecznością.
